Welkom op Financieel online,
rubriek Zwitserlevenhypotheek

Zwitserlevenhypotheek nieuws:

uitvaartverzekering en godsdienst

Verschillende godsdiensten, verschillende rituelen

De verschillende godsdiensten hebben vanuit hun opvatting over leven en dood de plechtigheden rond het overlijden en de uitvaart vrij nauwkeurig vastgelegd. Voor mensen die geloven zullen deze voorschriften in meer of mindere mate de rituelen en handelingen aan het sterfbed en bij de uitvaart bepalen. Hoe meer het geloof je dagelijks leven beïnvloedt, des te vanzelfsprekender is het dat je je bij een uitvaart door je geloof laat leiden. Bij joden, moslims en hindoes kun je spreken van uitgebreide rituelen die volgens vaste voorschriften moeten worden uitgevoerd. Als individu voeg je je naar die voorschriften. Je houdt je aan de regels die de geestelijke bewaakt. Of zoals een joodse koster zegt: "je kunt niet een `beetje` joods begraven worden, je kiest voor een joodse uitvaart of niet". In de praktijk speelt het geloof voor veel katholieken en protestant-christelijken in Nederland een minder sterke rol in het dagelijks leven. De keuze voor een religieuze plechtigheid bij de uitvaart is dan meer een individuele keuze, waarbij mensen aan bestaande rituelen een persoonlijke invulling willen geven. Ook humanisten die vanuit hun levensovertuiging het belang van het aanvaarden van de dood benadrukken, kiezen voor een eigen vormgeving van afscheid en uitvaart. Deze tekst is gebaseerd op het hoofdstuk `Religieuze en levensbeschouwelijke plechtigheden` uit Gids voor de uitvaart, een Yarden Uitgave

Katholieken

Hieronder vindt u een beschrijving van de belangrijkste gebruiken en rituelen bij een katholieke uitvaart. Vanzelfsprekend zijn (regionale) afwijkingen mogelijk van de manier waarop hieronder een katholieke uitvaart wordt beschreven.

Sacramenten

In de katholieke kerk spelen sacramenten een belangrijke rol. Sacramenten zijn rituele tekenen waarin de gelovige de nabijheid van God wil ervaren. Mensen in levensgevaar krijgen het Heilig Oliesel, of zoals men tegenwoordig liever zegt: de ziekenzalving.

Hemel, hel en vagevuur

Katholieken geloven dat de ziel van de overledene na de dood voortbestaat in het hiernamaals. Traditioneel bestaat het beeld van hemel, hel en vagevuur. Waar de ziel na de dood terechtkomt, is afhankelijk van de mate waarin iemand tijdens zijn leven heeft gezondigd en daarvoor vergeving heeft gekregen. Daarom bidden de nabestaanden voor de zielerust van de overledene.

Begrafenis of crematie ?

De priester of pastor speelt een belangrijke rol bij de voorbereiding van de begrafenis of crematie. Als de overledene gecremeerd wil worden, is daar sinds de jaren zestig vanuit de katholieke kerk geen bezwaar meer tegen. Aan de crematie zal meestal een eucharistieviering of een woord- en gebedsdienst in de parochiekerk voorafgaan.
Door het grote priestertekort van tegenwoordig heeft lang niet iedere geestelijke tijd om na de mis mee te gaan naar het crematorium. De laatste plechtigheden worden dan aan de uitvaartverzorger overgelaten. Eventueel wordt de woord- en gebedsdienst in de aula van het crematorium gehouden, wanneer de nabestaanden daar prijs op stellen.
Een eucharistieviering wordt bij voorkeur in de kerk gehouden.

De voorbereiding

Traditioneel is de uitvaartmis vastgelegd in de zogeheten requiemmis, gericht op de reiniging en de rust van de ziel van de overledene.
Slechts bij de dood van jonge kinderen werd daarvan afgeweken. Dan werd er een `engelenmis` opgedragen waarbij werd uitgegaan van de reinheid van de kinderziel die naar de hemel zou gaan.
Tegenwoordig zoekt de pastor vaak samen met de directe nabestaanden teksten en liederen uit die naar voren worden gebracht bij de verschillende religieuze bijeenkomsten die zullen volgen.

De avondwake

De traditie om tot het tijdstip van de uitvaart bij de dode te waken is geen gemeengoed meer. Als iemand thuis overlijdt en wordt opgebaard gebeurt dat soms nog wel. Meestal echter wordt op de avond voor de begrafenis in de kerk of de aula van een verpleeg- of bejaardenhuis een avondwake gehouden. Daarbij wordt de levensloop van de overledene gememoreerd en wordt voor hem en de nabestaanden gebeden. Ook wordt om vergeving van schuld gevraagd en worden teksten gelezen en liederen gezongen.
De aanwezigheid van veel vrienden en bekenden bereidt de nabestaanden mentaal voor op de uitvaart. Na de avondwake is er soms gelegenheid tot condoleren of het tekenen van een condoléanceregister, maar meestal stelt men het condoleren uit tot na de uitvaartplechtigheid.

De uitvaartmis

Op de dag van de uitvaart nemen de directe nabestaanden afscheid van de overledene en begeleiden de kist vervolgens naar de kerk. Daarbij worden bloemen op de kist gelegd.
Bij binnenkomst in de kerk komt de priester de stoet tegemoet en besprenkelt de kist met wijwater. In de kerk branden kaarsen en zingt het kerkkoor. Tijdens de gebeden worden nogmaals de goede kwaliteiten van de overledene naar voren gehaald en wordt gebeden voor de nabestaanden. In de pauze wordt gecollecteerd voor de kosten van herdenkingsmissen en soms wordt daarbij een bidprentje uitgedeeld. Dat prentje kunnen mensen als herinnering in hun kerkboek leggen, zodat ze de overledene later in hun gebeden zullen gedenken.
De uitvaartmis wordt beeindigd met de `absoute`; een ritueel waarbij de priester de kist met wijwater besprenkelt en bewierookt. Daarbij spreekt hij gebeden uit waarin om vergiffenis van de zonden wordt gevraagd. Terwijl het koor zingt, gaan de priester en de misdienaars als eersten de kerk uit, op weg naar het kerkhof of naar de begraafplaats; daama volgen de aanwezigen de dragers met de kist. Buiten beginnen de klokken te luiden, maar verder verloopt de begrafenis in grote zwijgzaamheid.

Bij het graf

Bij het graf gaat de priester aan het uiteinde van het graf staan en staat een lid van de parochie met een kruis aan het hoofdeinde. In stilte bewierookt en zegent de priester het graf. De nabestaanden en belangstellenden staan om het graf heen terwijl de dragers de kist laten dalen. Vervolgens bidt de priester het Onze Vader en strooit hij een schepje aarde op de kist met de woorden `Gij bent stof en tot stof zult gij wederkeren. De nabestaanden en andere aanwezigen kunnen vervolgens ook een schepje aarde op de kist strooien. Als mensen dit te ver vinden gaan, kunnen ze dit ritueel vervangen door het besprenkelen van de kist met wijwater of het strooien van bloemen.
Meestal wordt familie en buren gevraagd deel te nemen aan de koffietafel, thuis of in een daarvoor gehuurde zaal.
Op verjaardagen en op de sterfdag wordt vaak een mis opgedragen, waarin speciaal voor de overledene en andere overleden familieleden wordt gebeden.

De ziekenzalving

De Amsterdamse pater Van Kilsdonk gaf dit sacrament van de stervenden op uitdrukkelijk verzoek aan een jonge man op zijn sterfbed in het ziekenhuis: `Vader en moeder, de broertjes en zusjes, enkele vriendinnetjes en vrienden waren in de ziekenkamer. En terwijl allen geknield lagen of gezeten waren, en soms de liturgische antwoorden lieten horen: Amen, Amen, tekende ik eerst het rechter dan het linker ooglid van Herman met olie: `Door deze zalving mogen jouw ogen nog zuiverder worden om met eenzelfde ernst en tederheid waarmee jij ieder van ons en nog vele anderen altijd hebt aangekeken, de Eeuwige te zien`.
`Dan raak ik met olie de beide oorschelpen, eerst rechts dan links, en zeg: `Door deze zalving mogen jouw oren, die naar zoveel lieve mensen hebben geluisterd, gespitst worden naar de stem van Christus die jou roept`.
`Net zo werden heel langzaam en eerbiedig gezalfd de gesloten lippen van zijn zeer gevoelig gezicht, de twee handpalmen van deze jonge tennisser, de twee voetzolen. Het is verre van mij om ook maar in de geringste mate deze rite, deze heel kwetsbare tekentaal te propageren. Maar wel moet gezegd zijn: waar deze wordt vertrouwd, verstaan en genoten zoals door de ouders, broers en zusjes, door vrienden van Herman en bovenal door de jongen zelf, daar, en daar alleen, zijn ze onvervangbare middelen van communicatie bij het vieren van een zo smartelijk afscheid, bescheidener, warmer, lijfelijker dan elke alleen maar gesproken taal.` (Uit: `Delf mijn gezicht op`, p.201)

Protestant-Christelijken

Hieronder vindt u een beschrijving van de belangrijkste gebruiken en rituelen bij een protestant-christelijke uitvaart. Vanzelfsprekend zijn (regionale) afwijkingen mogelijk van de manier waarop hieronder een protestant-christelijke uitvaart wordt beschreven.

Begrafenis of crematie ?

Bij de reformatie werden typisch katholieke uitvaartrituelen zoals de dodenwake, de lijkredes, de dodenmis, en de handelingen bij de begrafenis, door de protestanten overboord gezet, omdat ze naar hun idee voortkwamen uit bijgeloof.
Sinds het begin van deze eeuw zijn mensen in hervormde en gereformeerde kring er steeds meer van overtuigd geraakt dat er toch een christelijke vorm van uitvaart zou moeten worden gecre‘erd. Daardoor is het langzamerhand gebruikelijk geworden dat de uitvaart plaatsvindt vanuit een kerkdienst. Hoewel er in orthodox-protestantse kring weerstanden bestaan tegen crematie is nergens in synodale uitspraken vastgelegd dat cremeren niet is toegestaan.

Ter nagedachtenis van

In een protestants christelijke uitvaartdienst is niet zozeer sprake van rituelen, maar staat het noemen van de naam van de overledene centraal.
De naam waarmee de overledene is gedoopt, wordt afgestaan aan God, die de naam bewaart. Ook de nabestaanden houden die naam in gedachtenis. Emoties rond het overlijden worden meer door persoonlijke gesprekken dan door rituelen uitgedrukt.

De uitvaartdienst

In de uitvaartdienst gaat de predikant vaak in op de hoogte- en dieptepunten van het leven van de overledene en maakt daarbij gebruik van bijbelteksten om aan te geven dat het menselijk leven eindig is, maar dat Christus` werk, ondanks het lijden, voortgaat. Bij het graf of in het crematorium zegt de voorganger een gebed op om de overledene aan de aarde toe te vertrouwen. Als de kist is gedaald, wordt het Onze Vader gebeden en de zegen gegeven. De nabestaanden nemen in stilte afscheid. Meestal wordt na het condoleren en thuis nog intensief doorgepraat.

De zondag na de uitvaart

Gewoonlijk wordt in protestantse kring op de zondag na de uitvaart `de rouw in de kerk gebracht`. Dat wil zeggen dat de naam van de overledene wordt genoemd en er soms nog iets over hem wordt gezegd. Vaak wordt ook de familie genoemd. Op de zondag voor de Advent, de zondag van de Voleinding, worden alle namen van overleden gemeenteleden nogmaals genoemd als degenen die zijn voorgegaan op de weg naar Gods Rijk van vrede.

Rouwbegeleiding

De laatste jaren is in de protestantse gemeenten een verschuiving te bespeuren en vragen mensen vaker om een rouwdienst met een persoonlijk karakter. Het hangt vaak van de dominee af of dat mogelijk is.
Er zijn dominees die zich bewust zijn van hun rol in de psychologische ondersteuning van mensen en daarom zelf actief voorzetten geven aan nabestaanden om hen te helpen met de rouwverwerking. Dominees die betrokken zijn bij stervensbegeleiding en rouwverwerking zien -net als andere geestelijken of hulpverleners- maar al te vaak dat zowel stervenden als nabestaanden grote moeite hebben met hun emoties om te springen.
Met mensen die sterven proberen zij soms te praten over dingen die hen dwarszitten of waar ze bang voor zijn. Als het nodig is, proberen ze nog iets voor de stervende te doen of met hem te bidden, zodat hij enige rust vindt.
Ook proberen sommige dominees de nabestaanden te betrekken bij de laatste verzorging en de uitvaart. Ze adviseren bijvoorbeeld regelmatig de overledene thuis op te baren in plaats van het lichaam direct te laten weghalen door de uitvaartverzorger.

Een persoonlijke invulling van de dienst

In de protestantse kerken ontbreken dwingende voorschriften voor een uitvaart. Daardoor is er in principe veel ruimte voor nabestaanden vaste onderdelen van een dienst als het lezen van de bijbel, het zeggen van gebeden en het zelf zingen van liederen inhoud te geven.
In 1987 is een handleiding `Liturgie in dagen van Rouw` verschenen waarin teksten voor een huisdienst, een getijdedienst, een dienst van Schrift en Tafel en een Woorddienst zijn opgenomen.
Predikanten en gelovigen zoeken tegenwoordig naar nieuwe vormen en symbolen voor het afscheid. Daarbij kan gedacht worden aan het zelf kiezen van teksten die tijdens de dienst worden uitgesproken, het aansteken van een kaars of het openleggen van de bijbel op de kist op een bepaalde pagina of het maken van persoonlijke gebaren door de nabestaanden met bloemen.

De reformatie

Luther keerde zich tegen de aflaat en de dodenmis. Hij verzette zich onder meer tegen het `naar de hemel bidden` van de overledene vanuit zijn overtuiging dat gelovigen na hun dood door Christus worden opgenomen, zonder tussenkomst van de kerk of van heiligen.
In 1619 werd in protestantse kring dan ook besloten geen lijkpredicaties of lijkdiensten in te stellen. In de Nederlands Hervormde en Gerefomeerde kerk en de Doopsgezinde Broederschap is de uitvaart lange tijd een aangelegenheid geweest die niet in een kerkgebouw plaatsvond. Wel werd van meet af aan door predikanten een troostwoord gesproken bij de familie thuis of op het kerkhof.

Rouwverwerking

Door het ontbreken van rituelen in de religieuze zin van het woord wordt de protestants christelijke uitvaart soms als erg rationeel beschouwd. Een ervaring:

`De waarheid over de overwonnen dood kan ons op bepaalde momenten wel eens ontglippen, omdat we er de troost niet altijd automatisch uit kunnen putten. Ook dat is een werkelijkheid, al zal niet iedereen die durven uitspreken. Voor mij was het na de dood van een lieve vriendin troostender te weten dat Jezus huilde bij het graf van zijn vriend Lazarus dan dat Hij de dood overwon. Ik voelde me door Hem begrepen in mijn verdriet, hoewel dat mijn ontreddering niet gladstreek.` (Uit: `Voordat de stoet vertrekt`, p.51)

Joden

Hieronder vindt u een beschrijving van de belangrijkste gebruiken en rituelen bij een joodse uitvaart. Vanzelfsprekend zijn (regionale) afwijkingen mogelijk van de manier waarop hieronder een joodse uitvaart wordt beschreven.

De joodse visie op leven en dood

Leven en dood zijn geen twee aparte werelden, tenminste vanuit Gods visie. Het jodendom benadrukt dat de wereld van het leven dat van de mens is. Wat er na de dood komt laat men over aan de zorg van de Allerhoogste. Aangezien de mens geschapen is naar Gods beeld en gelijkenis is de menselijke opdracht dan ook in Zijn sporen te gaan. Het goddelijke in de mens is de vrijheid van keuze tussen goed en kwaad. De vrije wil van de mens en niet een goddelijk bestuurd lot bepaalt de inhoud van het menselijk leven.
De joodse traditie spoort de mens aan menswaardig te leven, zoals God het voordeed (Imatio Dei) Zoals Hij de naakten kleedt (Adam en Eva: Gen.3: 21), zul jij de naakten kleden. De Heilige-Hij-Zij Geprezen bezocht de zieken (Abraham na zijn besnijdenis: Gen.18: 1); zo zul jij de zieken bezoeken. De Heilige-Hij-Zij-Geprezen troostte de rouwenden (Izaak na de dood van zijn vader: Gen.25: 11), zo zul jij de rouwenden troosten. De Heilige-Hij-Zij-Geprezen begroef de doden (Mozes: Deut.34:6), zo zul jij de doden begraven. Zo lang een mens ademt, leeft hij, is hij deel van het leven en behoort hij toe aan deze wereld. Daarom is het bijvoorbeeld verboden de begrafenis te regelen zolang de stervende nog leeft. Met name zaken als een kist, doodsklederen of rouwkaart.
Volgens de joodse traditie is zelfs een stervend mens (gosees) in alle opzichten een levende, met dezelfde rechten en plichten, ook in het uur van zijn dood. Zo kan een gosees zelfs nog een echtscheidingsbrief (get) aan zijn vrouw geven.

`Een beetje dood` of `een beetje levend` kent men niet in de Joodse traditie. Zodra de dood is ingetreden bidt men dat de ziel van de overledene gebundeld mag worden in de bundel van het leven. Vanuit Gods visie leeft de rechtvaardige, ook al is hij gestorven.
Zoals men de plicht heeft zo menswaardig mogelijk te leven zo respectvol probeert men om te gaan met het sterven.

Het recht om te leven en om te sterven

Zoals men het recht heeft om te leven en men hiervoor al het mogelijke moet doen of laten, zo heeft de mens op een gegeven moment, aan het eind van zijn leven, het recht om te mogen sterven. Dit klinkt heel natuurlijk en logisch, maar is het tegenwoordig niet meer. Door de moderne hoogontwikkelde medische wetenschap kunnen gelukkig veel mensenlevens gered worden, maar soms is niet meer duidelijk wanneer het medisch optreden vertraging van het sterven betekent of nog steeds levensverlengend is. Het jodendom gaat echter voor de kwaliteit van zowel het leven als ook het sterven.
Wanneer de term `stervende` (gosees) gebruikt wordt in de halacha (joodse regelgeving) dan wordt gedoeld op iemand die zich op de drempel van de dood bevindt en van wie vrijwel zeker is dat hij spoedig overlijdt. Het gaat dus om een duidelijk afgebakende tijd (meestal 3 dagen) voor de laatste fase in het leven van een mens.

Euthanasie

Rabbi Meir vergeleek een stervende (gosees) met een flikkerend licht: op het moment dat men het aanraakt, maakt men het uit. Het verbod een stervende aan te raken klinkt misschien heel wreed, omdat juist stervenden behoefte hebben aan fysieke nabijheid. Maar de traditie lijkt het hier op te nemen voor de kwetsbare partij, de stervende in dit geval. Een stervende kan door het minst of geringste overlijden. Net zoals bij het troosten het de rouwende is die mag aangeven wanneer en hoeveel nabijheid hij of zij wil, zo is het in principe ook aan de stervende aan te geven wat hij nodig heeft. Wanneer de stervende duidelijk zelf aangeeft bepaalde behoeftes te hebben, wie zal dit niet beantwoorden? Het enige wat men een stervende niet mag geven is actieve hulp bij het sterven. Het moment van leven en sterven zijn in de handen van de Hemel. Het jodendom verbiedt euthanasie. Hulp in de vorm van een abstinerend beleid (zoals het stopzetten van zinloze medische handelingen, en de patiënt toestaan niet meer te eten en drinken zodat deze versterft) lijkt toegestaan op het moment dat een mens stervende is. Zo mag een houthakker die hout hakt in de buurt van een stervende gevraagd worden te stoppen als dit lawaai het sterven belemmert. Ook mag men niet altijd bidden om het in leven blijven van iemand die reeds stervende is. En in bepaalde gevallen kan, volgens sommige autoriteiten, ook de medische apparatuur die een stervende (gosees) belet te sterven, weggehaald worden. Men moet er natuurlijk wel zeker van zijn dat de patiënt een gosees is.

Het verbod op euthanasie wordt in de traditie aangeduid door bijvoorbeeld het verbod om het kussen op te schudden, wat het sterven actief zou bespoedigen. Aangezien vandaag de dag, mede onder invloed van de verregaande wetenschap, vaak niet meer duidelijk is of men reeds een gosees is (stervende) worden er soms "joodsonwaardige" beslissingen genomen, buiten de desbetreffende patiënt en familie om. Vandaar misschien dat hedendaagse joodse autoriteiten zich zo fel verzetten tegen euthanasie, alsmede tegen het verhogen van de dosis pijnbestrijding (meestal morfine) met als doel het overlijden van de patiënt te versnellen.

Het sterven

Men ervaart het als een voorrecht aanwezig te zijn bij het sterven. Wanneer de toestand kritiek wordt en het moment van sterven dichterbij komt, draagt de familie of een ander er zorg voor dat de stervende zijn zonden belijdt in de vorm van een gebed (widdoej).
Als alles erop wijst dat het leven ten einde loopt zegt men de `joodse geloofsbelijdenis`, Sjeimes genoemd: `Hoor Israël de Heer is onze God de Heer is één`.
Men probeert het uitspreken van het woord `één` (echad) te laten samenvallen met het moment van sterven omdat de eenwording van Gods Naam in deze wereld de uiteindelijke bestemming is van deze schepping. Ook martelaren gaven hun leven omwille van deze God, die exclusief gediend wil worden.
Indien mogelijk zegt men eerst Jigdal (een verheerlijking en lofprijzing van de levende God, die de doden zal doen herleven in de volheid van Zijn genade) en het dagelijks uitgesproken of gezongen gebed Adon Olam (`Heer der Wereld`) uit, waarin de mens zijn vertrouwen toont in God, de levende Verlosser, in Wiens Hand de mens zijn ziel legt bij het slapen, en zijn angst trotseert. Het Sjeimes wordt herhaald tot de ziel is uitgegaan. Zodra de stervende de laatste adem uitblaast reciteert men uit het Alenoegebed: `de Eeuwige zal Koning zijn over de hele wereld - op die dag zal de Eeuwige één zijn en Zijn Naam één`. En hierna: `Hoor Israël, de Eeuwige is onze God, de Eeuwige is één`.
Na het overlijden wordt Ps. 91 uitgesproken.
Vroeger scheurde men zijn bovenkleed (keri`ah) direct na het overlijden, `op het uur van de hitte`, als teken van verscheurdheid. Tegenwoordig doet men dit vlak voor de begrafenis.

Zodra de dood is vastgesteld door een arts en men de ogen van de overledene heeft gesloten wordt de Joodse Begrafenisonderneming (chewre kadisja) zo snel mogelijk op de hoogte gesteld.

Men kijkt niet meer naar de overledene

`Degene wiens dode vóór hem ligt` is ineens zijn levensoriëntatie kwijt. Het is een zeer emotionele fase, omdat de overledene als het ware nog aanwezig is. Uit respect voor de dode (kawod hameet) bedekt men zo spoedig mogelijk het stoffelijk overschot om de overledene niet te beschamen. De ziel is eruit gegaan, en de dode is niet meer die persoon, die hij bij leven was. Wat rest is het stoffelijke deel van de mens. De mens is volgens de Bijbel geschapen naar Gods beeld en gelijkenis, met lichaam en ziel. Deze eenheid valt met het overlijden weg, en daarmee ook het Godgelijkende en tevens menselijke deel.
De traditie toomt hier de emotionele verlangens van de nabestaanden in, vooral het verlangen het lijk te willen aanschouwen. Er is geen condoleren, geen visueel afscheid.

De eerste dagen tussen overlijden en begrafenis

Op het moment dat de ziel is uitgegaan, begint voor familie, vrienden en bekenden een periode van verdriet, verslagenheid, wanhoop, pijn en rouw, Aninoet genoemd. Een oude traditie overgeleverd in de gezaghebbende Sjoelchan Aroech noemt de eerste dagen na het overlijden `een tijd van huilen`.
Het is geen moment voor troost, laat staan voor beschouwingen over de zin van het verlies.
Zodra men, op wat voor manier dan ook, `hoort` dat een direct familielid is overleden, wordt men in de halacha ( de joodse regelgeving) een rouwende (oneen). Dit geldt voor de zeven soorten verwanten genoemd in de Tora: vader, moeder, broer, zuster, zoon, dochter of echtgenoot/echtgenote (Lev.21:2-3).
Aangezien de overledene zo snel mogelijk begraven wordt, het liefst nog dezelfde dag en anders de volgende, duurt deze fase kort. De nabestaanden houden zich eigenlijk uitsluitend bezig met de overledene en het verdriet, en zijn vrijgesteld van hun religieuze verplichtingen. Hoe kan men zich immers bezig houden met levensheiliging wanneer men eigenlijk de dood op het netvlies heeft staan.
Mogelijk weerhoudt deze tijdelijke vrijstelling, juist van het dagelijks bidden, de rouwenden ervan te vluchten in een religieus gevoel. De dood vervreemdt de mens van God. En alleen temidden van de levenden kan God geheiligd worden. Ook al is men zeer vroom, dan zal men toch niet hieraan toe mogen geven, uit respect voor de dode.
Men heeft de gewoonte een speciale kaars aan te steken (neer nesjama), de spiegels in het huis van de overledene te bedekken, zich te onthouden van vlees en wijn en te waken bij de overledene.

De Joodse begrafenisonderneming: de Chevra Kadiesja

De verplichting om de dode met alle respect te begraven rust in het Jodendom in eerste instantie op de nabestaanden en vervolgens op de gehele gemeenschap. Ook al is er een begrafenisonderneming, Chevre Kaddiesja genoemd wat `heilige groep` betekent, dat ontslaat de gemeenschap nog steeds niet van haar verplichting daadwerkelijk de dode te begeleiden naar zijn laatste rustplaats. Deze onderneming bestaat uit een groep vrijwilligers uit de gemeenschap die deze taak in liefde en dus belangeloos doen. De grootste (orthodoxe) begrafenisonderneming is het Joods Begrafeniswezen, die in Amsterdam en omgeving de begrafenissen verzorgt op de begraafplaatsen van de aschkenazische en de Portugese gemeente. De meeste begrafenissen vinden plaats in Muiderberg en Ouderkerk aan de Amstel.

De rituele reiniging en doodskleding

Het lichaam wordt, het liefst vlak voor de begrafenis, door de leden van de begrafenisonderneming ritueel gereinigd, (zonder gezien te worden) in respectvolle stilte (tahara genoemd). Mannen worden alleen door mannen gewassen en vrouwen uitsluitend door vrouwen. Traditioneel vindt de reiniging plaats in een speciaal gebouwtje, het metaheerhuis, maar tegenwoordig kan de tahara ook in een ander gebouw van de joodse gemeente plaatsvinden.
Bij deze reiniging blijft het lichaam in lakens gehuld, terwijl er kommen warm water over uitgegoten worden. De overledene wordt vervolgens gekleed in een eenvoudig witkatoenen doodsgewaad of - als het een man betreft – ook nog in zijn eigen gebedsmantel, waar de gebedskwasten vanaf gehaald zijn. Familieleden zijn in principe niet aanwezig bij de taharah, maar wanneer zij dit wensen wordt het hun toegestaan ook enkele handelingen te verrichten, zoals het aantrekken van een sok of het sluiten van de ogen, na het wassen.

De begrafenis

Als het lichaam in de kist is gelegd, wordt er wat aarde van Israël over het lichaam uitgestrooid of in een zakje onder het hoofd gelegd, als teken van verbondenheid met het eigen land. De joden begraven hun overledenen bij voorkeur zonder kist, maar vanwege de regels die tot voor kort in Nederland golden, gebruiken ze een eenvoudige ruwe vurenhouten kist zonder handvatten. De eenvoudige kist is voor iedereen hetzelfde. In verband met het geloof in de lichamelijke wederopstanding is cremeren voor joden verboden. Een joodse begrafenis moet zo snel mogelijk, na de door de Nederlandse wet verplichte 36 uur, plaatsvinden, tenzij het sabbat of een feestdag is. Sinds de Tweede Wereldoorlog kiest een klein percentage van de liberale joden voor crematie, vaak als teken van verbondenheid met de mensen die in de holocaust verbrand zijn. Leden van de liberaal joodse gemeente kunnen speciale wensen, die vaak samenhangen met het oorlogsverleden, na een gesprek met de rabbijn in een codicil laten vastleggen.

Bij het begraven is respect voor de overledene het uitgangspunt. In tegenstelling tot de Nederlandse cultuur, waar vaak rekening wordt gehouden met wat de nabestaanden willen of emotioneel aankunnen, vindt de joodse begrafenis zo snel mogelijk plaats. Zo snel dat rouwkaarten versturen vaak geen zin heeft. Ook al kent men de overledene niet persoonlijk, men gaat over het algemeen toch naar een begrafenis, omdat het als een religieuze verplichting wordt gezien.
Na een rouwrede in de aula, waarin de overledene geprezen wordt en zijn dood betreurd (hespeed genoemd), dragen of rijden familie en bekenden de baar of de kist naar het graf dat kort voor de begrafenis gegraven is. De familieleden, volgens de traditie de hoofdverantwoordelijken voor de begrafenis, laten de kist zakken en scheppen als eersten wat zand en gooien dit op de kist. Daarna wordt de schep teruggezet, en niet aan elkaar doorgegeven, om niet de indruk te wekken dat er haast bij is. Het scheppen, uitgevoerd door alle (bij orthodoxen mannelijke) aanwezigen en gaat door tot het gehele graf gevuld is met aarde. Bloemen zijn niet gebruikelijk maar niet verboden. In Nederland wordt de rouwende familie direct na de begrafenis getroost door de aanwezigen. Niet alleen woorden, maar ook een symbolische, doch echte maaltijd (meestal een stuk brood met een ei) zijn een eerste schrille stap terug in de werkelijkheid. Hierna gaat de directe familie naar het rouwhuis voor de sjiwwe.

Pas troosten na de begrafenis

`Troost uw vriend niet, zo lang zijn dode voor hem ligt` is een voorschrift uit de joodse traditie die enorm veel wijsheid in zich bergt. Zo lang de dode niet begraven is, zijn zowel de nabestaanden als de gemeenschap bezig met `het respect voor de dode` en niet met `het respect voor de levenden` of de troost voor de nabestaanden. Dit betekent dat ook de gemeenschap verplicht is mee te helpen aan een zo snel mogelijke begrafenis. Het troosten van de rouwenden is hier niet op zijn plaats, aangezien de familie nog te veel in shock verkeert, en ontroostbaar is. Dit gebeurt wel, en zeer intensief, zodra de begrafenis voorbij is, gedurende de rouwweek, de sjiwwe.

De eerste week van rouw, de sjiwwe

Het rouwhuis is vóór het vertrek naar de begraafplaats in orde gebracht om een aantal mensen te herbergen tijdens die rouwweek. De begrafenisonderneming zorgt voor de lage rouwstoeltjes, waar de rouwenden in die week op zitten, en voor een dagelijks voldoende aantal mannen die het avondgebed en ochtendgebed zeggen. Ook zorgt de onderneming voor voldoende gebedenboeken en keppeltjes. Elke avond komen tientallen mensen naar het rouwhuis om de rouwenden te troosten met hun aanwezigheid, rond het gezamenlijk uitspreken van het avondgebed. Zij troosten de familie met woorden en bieden haar de zogenoemde `maaltijd van herstel` aan, bestaande uit een ei en wat brood. Dit gebeurt tegenwoordig direct na de begrafenis. Deze materiele vorm van troost brengt het leven weer onder de aandacht van de rouwende, en toont de solidariteit van de gemeenschap. Omdat de sjiwwe de meest intensieve fase van rouw is, biedt de traditie de rouwenden een strikt kader van verboden en verplichtingen. De verboden zijn vele, de verplichtingen miniem. Met de tijd worden de eerste miniem en de laatsten weer maximaal. De rouwtijd voor ouders beslaat een heel jaar, voor andere familieleden dertig dagen.
De rouwenden verblijven een week lang met elkaar in het rouwhuis en werken niet. Meestal hoeft men ook niet te koken. Men houdt zich niet bezig met die dingen die men normaliter in het dagelijkse leven wel doet: luxueus baden, strijken, kleren wassen, seksuele omgang, trouwen, naar feesten gaan et cetera. Elke dag staat de deur open om de troostenden, die niet per se bekenden zijn, binnen te laten. De rouwenden hoeven niet op te staan om een bezoeker te begroeten en het initiatief om te praten ligt ook bij hen. Dit vergemakkelijkt een bezoek aan het rouwhuis.
Door deze gang van zaken worden nabestaanden geholpen om het verlies in fasen te verwerken en kunnen zij geleidelijk terugkeren naar het dagelijkse leven met zijn verplichtingen in de gemeenschap. Het is een eerste stap op weg naar herstel, waarin de gemeenschap de rouwende voortdurend bijstaat.

Hoe verder?

Na een week van intensieve rouw gaat men weer langzaam maar zeker over tot de orde van de dag met een aantal uitzonderingen. Want de eerste dertig dagen na de begrafenis worden als rouwperiode gezien. Men scheert zich bijvoorbeeld nog steeds niet, gaat niet naar feesten toe en zegt dagelijks het kaddisj gebed (traditioneel uitgelegd als een gebed voor de overledene, maar eigenlijk een lofprijzing van God). De sociale verplichtingen komen ook terug. Na het verlies van ouders rouwt men twaalf maanden. In de rest van het eerste rouwjaar blijft er thuis een lichtje branden voor de overledene en gaan de directe nabestaanden nog niet naar feesten. Wel schenken zij geld voor liefdadige doelen.

Aan het eind van het rouwjaar, als afsluiting van deze fase in het rouwproces, is meestal de steenzetting, waarbij de gemeenschap weer aanwezig is. De grafstenen - matseewa`s genoemd - horen eenvoudig te zijn en niet versierd. Meestal worden alleen de naam en de data van geboorte en overlijden vermeld, en meestal ook de afkorting TNTsBH: `Moge zijn ziel gebonden zijn in de bundel des levens`, dat wil zeggen: `Moge de dode in de herinnering van de levenden voortleven`. Jaarlijks op de joodse sterfdatum (Jahrzeit genoemd) zegt men het kaddisj gebed, steekt een bijzondere kaars aan (neer nesjama) en gaat naar het graf.
Op een van de belangrijkste joodse feestdagen, Grote Verzoendag of Jom-Kippoer, worden de doden herdacht in het Jizkor- of herdenkingsgebed.

Samenvatting

In de joodse traditie speelt de rouwverwerking van het individu zich af binnen de gemeenschap. Staat tot de begrafenis het respect aan de dode centraal, na het sluiten van het graf krijgen de nabestaanden alle aandacht en worden ze door middel van vele rituelen de mogelijkheid langzaam maar zeker hun verdriet te verwerken.
Drs. Sasja Martel
Goereesepad 105
1181 EP Amstelveen
Tel. 020-6479036
Email: [email protected]

Moslims

Hieronder vindt u een beschrijving van de belangrijkste gebruiken en rituelen bij een moslim uitvaart. Vanzelfsprekend zijn (regionale) afwijkingen mogelijk van de manier waarop hieronder een moslim uitvaart wordt beschreven.

Begraven, niet cremeren

In Nederland wonen vooral moslims van Turkse, Marokkaanse, Surinaamse en Indonesische afkomst. Na een overlijden willen veel van deze mensen in hun vaderland worden begraven, zodat ze verzekerd zijn van een uitvaart volgens de islamitische voorschriften.
Een begrafenis in het land van herkomst is door de vliegkosten nogal kostbaar, maar er zijn tegenwoordig uitvaartverzekeringen met speciale buitenlandpolissen waarmee de kosten kunnen worden gedekt. Wanneer de directe familie in West-Europa woont, worden moslims meestal in Nederland begraven. Inmiddels zijn er in Nederland diverse islamitische begraafplaatsen, vaak als onderdeel van een openbare begraafplaats.
Crematie is volgens de wederopstandingsgedachte van de islam niet toegestaan.

De Koran als voorbereiding op de dood

De Koran geeft in vele verzen de onvermijdelijke gebeurtenis van het sterven aan. Omdat moslims dagelijks de Koran in hun gebeden reciteren, bereiden zij zich bewust of onbewust op het sterven voor. Het leven is eenmalig en de stervende kan door gebed met zichzelf en met God in het reine komen en zielerust vinden in het hiernamaals.
Op het sterfbed maken moslims soms nog hun testament op en laten ze hun schulden voldoen. Moslims die bepaalde religieuze plichten niet hebben kunnen vervullen, bestemmen op hun sterfbed vaak een deel van hun bezittingen als schenking aan de armen. Als iemand sterft zonder bezittingen, draagt de gemeenschap de kosten van de uitvaart.
Moslims beschouwen het als hun taak stervenden te verzorgen en voorzover mogelijk op de rechterzij met het gezicht in de richting van Mekka te leggen. Daarbij reciteren ze uit de Koran en helpen ze de stervende bij het afleggen van een geloofsgetuigenis.

De rituele wassing

Na het overlijden sluit een van de aanwezigen de ogen van de overledene en bidt iedereen. Dan volgt de rituele wassing, soms thuis, maar meestal in een uitvaartcentrum dat daarvoor een speciale ruimte heeft. Bij de wassing is het lichaam met een lendendoek bedekt, omdat men de geslachtsorganen niet mag zien. Mannen worden door mannen, vrouwen door vrouwen verzorgd. Het lichaam wordt drie keer gewassen met water waaraan geurige stoffen zijn toegevoegd. Vervolgens wordt het lichaam in grote witte doeken zonder versiering gewikkeld en naar de moskee overgebracht. Als een kist wordt gebruikt, is dat er bij voorkeur een waarin de overledene op zijn rechterzij kan worden gelegd.
Moslims beschouwen het als hun plicht bij de overledene in de moskee aanwezig te zijn. De imam, de moslim-voorganger, bidt bij het opgebaarde lichaam het `Djanazah`-gebed, een smeekbede tot Allah.

De begrafenis, liefst in het land van herkomst

Om de overgang naar het hiemamaals te bevorderen willen moslims een overledene zo snel mogelijk en liefst zonder kist begraven. In Nederland is het mogelijk ontheffing van de 36 uurs-termijn te vragen als de dood door een arts is vastgesteld, maar meestal wacht men met de begrafenis tot de termijn van 36 uur verstreken is.
Turken en Marokkanen begraven hun overledenen praktisch altijd in het land van herkomst. De uitvaartverzorger regelt de documenten, het vervoer naar Schiphol en de vlucht naar de plaats van bestemming. Als een moslim in Nederland wordt begraven, brengen de mannen uit de familie het lijk in een kist naar de islamitische begraafplaats. Dat gebeurt meestal met een rouwauto. Volgens de traditie moeten zoveel mogelijk mannen uit de moslimgemeenschap de baar of de kist op weg naar het graf een stukje dragen, uit eerbetoon tegenover de overledene.
In orthodoxe kringen zijn vrouwen niet bij de begrafenis aanwezig.

Het gezicht richting Mekka

Bij het graf aangekomen wordt het lichaam uit de kist getild en in een graf met bekisting gelegd, bij voorkeur met het gezicht in de richting van Mekka. Daama gooien de nabestaanden met de hand aarde in het graf onder het uitspreken van een gebed over de hereniging met de aarde waaruit de dode weer zal opstaan. Daarna vullen andere aanwezigen het graf.
Van de overblijvende aarde worden twee bulten of een heuveltje gemaakt. Meestal worden wel stenen geplaatst om de plaats aan te duiden, maar wordt het graf niet versierd. Bij moslims is het de gewoonte dat er slechts een overledene in een graf komt te liggen en dat het graf niet wordt geruimd.

De rouwperiode

Na de begrafenis geldt een eerste rouwperiode van drie dagen, waarin de nabestaanden worden gecondoleerd en eten krijgen van familie en buren.
Voor weduwen geldt na die drie dagen een rouwperiode van vier maanden en tien dagen, waarin zij geen make-up of sieraden dragen. Vaak wordt door de familie gedurende veertig dagen elke avond voor de overledene gebeden. Na die veertig dagen wordt de rouwtijd voor de rest van de familie afgesloten met gebeden waarin gevraagd wordt om de overledenen op te nemen in `Djenna`, de hemel.
Deze gelegenheid heeft een feestelijk karakter; er wordt gegeten en de nabestaanden zijn blij omdat zij geloven dat voor de overledene een beter bestaan is ingegaan.
Voor moslims zijn graven geen plaatsen om voor de doden te bidden of hen iets te vragen. Het is wel de gewoonte op willekeurige graven uit de Koran te reciteren en een smeekbede te verrichten voor de zielerust van alle overledenen.

Smeekbede tot Allah

`O Allah! Vergeef onze levenden en onze doden, onze aanwezigen en onze afwezigen, onze jeugd en onze ouderen, onze mannen en onze vrouwen.
0 Allah! Laat diegene van ons die U in leven laat, in de Islam leven en diegene onder ons die U doet sterven, laat hem sterven in het geloof.
0 Allah! Onthoud ons zijn beloning niet en laat ons na hem niet in tweedracht vervallen.` (Uit: `Afscheid nemen van onze doden, p. 112)

Hindoes

Hieronder vindt u een beschrijving van de belangrijkste gebruiken en rituelen bij een hindoeïstische uitvaart. Vanzelfsprekend zijn (regionale) afwijkingen mogelijk van de manier waarop hieronder een hindoeïstische uitvaart wordt beschreven.

Reïncarnatie of wedergeboorte

Het hindoeisme bestaat uit verschillende tradities en overtuigingen, die met elkaar gemeen hebben dat ze er van uitgaan dat de mens een kringloop van `reïncarnaties`, wedergeboortes, doormaakt voordat hij met `Brahm`, de oerenergie of de oerkracht, herenigd kan worden.
De meeste hindoes worden gecremeerd, omdat dat de snelste manier is om de terugkeer van het lichaam naar de bron te laten plaatsvinden. Voor de familie is cremeren daarom geruststellender dan begraven.
Er is geen officieel religieus gezag, maar de priesters vormen de schakel tussen de individuele gelovige en de plechtigheden die bij belangrijke gebeurtenissen in het leven moeten plaatsvinden.

De 16 sanskara`s

Tijdens het leven zijn er zestien verschillende `sanskara`s`, sacramenten of rituelen, die de overgang naar een andere levensfase markeren.Daarbij worden offers gebracht aan de vele manifestaties van de oerenergie.
Een van de sanskara`s vindt plaats als iemand op sterven ligt. Dan worden alle familieleden gewaarschuwd om bij het afscheidsritueel te zijn. Een zoon of een andere man uit de familie giet een druppel water uit de heilige rivier de Ganges in de mond van de stervende. Als er geen water uit de Ganges beschikbaar is, wordt gewoon kraanwater gebruikt.
Water symboliseert het leven, de vergankelijkheid en de oneindigheid.
Vervolgens legt de oudste zoon een blad van de heilige tulsie- of basilicumboom in de mond van de stervende. Daarna sprenkelen de andere familieleden ook water in de mond van de stervende.
Elke hindoe-familie heeft een speciale band met een priester, de `pandit`. Hij leest de stervende voor en bidt met hem en zijn familie.
Als iemand al overleden is voordat het ritueel heeft kunnen plaatsvinden, wordt het alsnog uitgevoerd.

Water, vuur, ether, lucht en aarde

Hindoes geloven in de twee-eenheid van lichaam en ziel. Na de dood verlaat de ziel het lichaam om een ander stoffelijk omhulsel te vinden of om te worden opgenomen in Brahm. Het verlaten lichaam moet zo snel mogelijk terug naar de oerbron met de vijf elementen: water, vuur, ether, lucht en aarde.
Het contact met het dode lichaam speelt daarom geen centrale rol bij de rouwverwerking. Meestal wordt een dode meteen naar een uitvaartcentrum overgebracht, waar de overledene wordt afgelegd en gewassen in aanwezigheid van naaste familieleden. Een overleden man wordt traditioneel in een speciale doek gewikkeld of -zoals tegenwoordig vaker het geval is- gekleed in een pak; een vrouw krijgt een sari aan.
Ondertussen bidt de priester met de nabestaanden en alle aanwezige vrienden en bekenden in de ontvangstzaal van het rouwcentrum. Daarbij wordt een aardewerken schoteltje met ongezouten oftewel `klare` boter, een zogeheten `dia`, aangestoken. Ook wordt in een koperen bokaal water geschonken ten behoeve van de zielerust van de overledene.
Na het bezoek vertrekt men naar het huis van de overledene, waar eveneens een dia wordt aangestoken en een bokaal met water wordt neergezet, en wordt gebeden en voorgelezen uit de Ramayana.

Eerbetoon aan Brahm

Op de dag van de crematie scheert een zoon of -als een zoon ontbreekt- een andere man uit de familielijn van de man, zijn hoofdhaar af, omdat hij bij de uitvaartplechtigheden als offeraar gaat optreden.
Andere mannen in de familie scheren zich dan voor het eerst na het overlijden weer.
In het rouwcentrum of het crematorium wordt een plechtigheid gehouden waarbij de priester vijf eivormige balletjes, `pindhs`, maakt van rijstmeel, honing, melk, klare boter, suiker en sesamzaad. Eten symboliseert voor hindoes het leven en is een manifestatie van het goddelijke; zonder eten kon de overledene niet hebben bestaan. Het pindh-ritueel vormt een eerbetoon aan Brahm. Het aantal vijf staat voor de vijf elementen en de eivorm symboliseert de twee-eenheid van lichaam en ziel.
De balletjes worden in doeken gelegd en geofferd door ze in de kist te leggen; een bij iedere hand, een bij het hoofd, een bij de buik en een bij de voeten.
De nabestaanden leggen ook nog bloemen, geurige stoffen en rijstkorrels in de kist en bidden en zingen daarbij. Vervolgens wordt de kist gesloten, met een doek bedekt en naar het crematorium gebracht. Bij het crematorium dragen de mannen uit de familie met de zoon of de zonen voorop, de kist naar binnen. Volgens gebruik wordt onderweg vijf maal gestopt om de baar even neer te zetten.

De crematie

In het crematorium wordt de kist geopend en versierd met kransen.
Na het zingen van religieuze liederen houdt de priester een preek. De oudste zoon loopt vervolgens met een brandende dia vijf maal rond de kist en raakt telkens een keer met de dia de mond van de overledene aan. Dit is de zogenaamde `doodskus`, waarmee symbolisch het lichaam in brand wordt gezet. Na het gezamenlijk uitspreken van een aantal gebeden gaan de aanwezigen in de rij staan om afscheid van de overledene te nemen en rijstkorrels of bloemblaadjes in de kist te leggen.
Omdat het voor de familie heel belangrijk is het lichaam van de overledene te zien branden, kunnen, affhankelijk van de grootte van het crematorium, vier tot tien directe nabestaanden mee naar de ovenruimte om de verbranding mee te maken. De oudste zoon kan daarbij de kist in de oven duwen om de verbranding in gang te zetten.
Omdat een hindoestaanse uitvaart langer duurt dan andere crematies, wordt het meestal aan het eind van de dag gepland, zodat de mensen tegen betaling extra tijd kunnen reserveren.

De verstrooiing van de as

Na de crematie moet de as in principe worden toevertrouwd aan de oneindigheid. De traditionele manier om dat te doen is het verstrooien boven stromend water. Om praktische redenen wordt de as bijna altijd in bewaring gegeven bij het crematorium totdat de as een eindbestemming krijgt.
Als de vrij zeldzame en dure gelegenheid zich voordoet om de as boven de Ganges te verstrooien zal de familie daar gebruik van maken. Ook bestaat de mogelijkheid dat nabestaanden een vliegtuig of boot huren om de as te verstrooien.
Hindoes hebben over het algemeen een pragmatische instelling en daardoor wordt de as meestal door de familie verstrooid bij het crematorium, in het besef dat de elementen van de as zo uiteindelijk ook in het water naar de oneindigheld terechtkomen, zeker in Nederland.

De rouwperiode

Na de crematie leeft de famille tien dagen heel sober en eet zij vegetarisch. Elke dag wordt thuis een offerdienst gchouden, waarbij tien rijstballetjes worden geofferd om voor de ziel van de overledene een nieuw menselijk omhulsel af te smeken. Reïncarnatie kan namelijk ook betekenen dat de ziel terugkomt in de lagere vorm van een dier.
De rijstballetjes worden op een hoopje zand gelegd dat Moeder Aarde symboliseert. De oudste zoon brengt een vuuroffer in een speciale ijzeren bak met geurige houtsoorten. Dit is ook in een crematorium mogelijk. Op de tiende dag worden vegetarische gerechten gekookt die de overledene lekker vond en wordt een bord met dat eten in de tuin of op het balkon gezet voor de overledene.
Twaalf of dertien dagen na de crematie wordt een rouwplechtigheid gchouden in het huis van de overledene, waarbij naast de hele familie ook vrienden en bekenden aanwezig zijn. Onder leiding van een priester worden speciale offers gebracht. De rouw wordt dan officieel opgeheven, maar de directe nabestaanden mogen pas na een jaar weer feestelijke gebeurtenissen zoals huwelijken organiseren.
Na zes maanden herhalen de nabestaanden de plechtigheid van de dertiende dag en na een jaar wordt de rouwperiode afgesloten met een ceremonie.
Bron "uitvaartverzekering en godsdienst": uitvaart.nl


Voor meer informatie over Zwitserlevenhypotheek adviseren wij u de site: ziektekostenverzekering nodig? te bezoeken.